Από όλες τις μορφές απομόνωσης η χειρότερη είναι αυτή που σου επιβάλλουν οι άλλοι. Επειδή είσαι διαφορετικός, επειδή αποκλίνεις από τα κοινωνικά πρότυπα, επειδή οι προτιμήσεις σου δεν είναι ίδιες με των πολλών, επειδή είσαι για οποιονδήποτε λόγο «στιγματισμένος» και αποτελείς «μίασμα». Καμία κοινωνία, όσο πολιτισμένη κι αν είναι, δεν συγχωρεί εύκολα τα λάθη, οι λέξεις «φυλακισμένος» και «τρελός» είναι ακόμα ταμπού και η απομόνωση δεν βρίσκεται μόνο μέσα στα ιδρύματα, αλλά και έξω από αυτά. Απομόνωση είναι η μοναξιά του «ξένου» και το περιθώριο που πρέπει να υποστεί αναγκαστικά όποιος είναι διαφορετικής φυλής, με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, όποιος δεν έχει λεφτά, όποιος δεν έχει σπίτι, όποιος είναι διαφορετικής θρησκείας και με διαφορετικό χρώμα δέρματος. Απομόνωση είναι η ανεργία που σου αφαιρεί κάθε ελπίδα και ίχνος αξιοπρέπειας, απομόνωση είναι να αποφασίζουν άλλοι για σένα και σου δημιουργούν απάνθρωπες συνθήκες ζωής, απομόνωση είναι να ζεις μια φρικαλέα καθημερινότητα επειδή σε κυβερνούσαν και σε κυβερνούν άχρηστοι άνθρωποι.
