Σάββατο 4 ιανουαρίου 2009. 21.30. Μόλις τελειώσαμε με την Σ. το δείπνο στη Μπάρμπαρα. Ψυχή στους δρόμους. Βρέχει. Τι να κάνουμε τώρα; Σινεμά. Μετά από μήνες. Ιντεάλ. Ότι κι αν παίζει. Η Ζωοδόχου Πηγής είναι γλιτσιασμένη. Την μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου την κρατάει ζωντανή μία στίβα από λουλούδια και κεριά. Την μνήμη της βίας μας την υπενθυμίζουν ξανά δύο διμοιρίες ΜΑΤ στην Ακαδημίας. Ένα ρίγος τρόμου μας φέρνει η άδεια νυχτερινή Αθήνα. Αισθανόμαστε κομπάρσοι στο Κουρδιστό πορτοκάλι σε μία πόλη της Μέσης Ανατολής. Βγάζουμε εισιτήριο. Έχει μία animation ταινία. Δεν μας νοιάζει. Αρκεί που μπήκαμε στο καταφύγιο. Που να ξέραμε τι θα βλέπαμε. Βγήκαμε άφωνοι. Η ξανθιά τραγουδιάρα του Rex, που φαίνεται από την Πανεπιστημίου, λέει σκυλοαμανέ. Η επιστροφή στο αμάξι από την ίδια διαδρομή, τώρα είναι ακόμα πιο τρομακτική. Με κυρίαρχο όμως συναίσθημα τον θαυμασμό για τον ισραηλίτη σκηνοθέτη που τόλμησε να γυρίσει αυτή την ταινία.
ΔΕΣ ΤΟ. σε αίθουσα.
ΔΕΣ ΤΟ. σε αίθουσα.
Max Richter
WALTZ WITH BASHIR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου