[Paris] Friendly Fires
Mία μέρα θα ζήσουμε στο Παρίσι. Στο υπόσχομαι.
Σκέφτομαι σοβαρά να φύγω από την Ελλάδα. Δεν αντέχω άλλο.
Αυτή την δήλωση- προειδοποίηση και όχι απλά ατάκα του αέρα δηλωτική αγανάκτησης και απειλής, άκουσα σήμερα για 4η φορά σε μία εβδομάδα. Πάλι από 30+ φίλο που συνάντησα , ανεξάρτητα, στις δύσφορες αθηναικές συνθήκες. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές επιλογές, διαφορετικές πορείες, κοινό συμπέρασμα. H ζωή στην Ελλάδα είναι υποζωή.
Δεν είμαι ο μόνος λοιπόν. Και φυσικά δεν είμαι το ψώνιο που οι ίδιοι άνθρωποι με απόπερναν όταν έλεγα 10 χρόνια πριν ότι το μόνο που έχει να προσφέρει αυτός ο τόπος είναι η ηλιοφάνεια. Ο Μιχάλης ήδη είναι στη Στοκχόλμη, η Τζίνα και η Βάλια στο Λονδίνο, ο Γιώργος στο Σαν Φρανσίσκο. Τα παράτησαν όλα. Έχουν ποιότητα καθημερινής ζωής, εργασίες με αξιοπρεπείς συνθήκες και ανταποδοτική αμοιβή, και καθόλου αυτού του τύπου άγχος και ανασφάλεια που ενδημεί αποκλειστικά στην Ελλάδα. Τους λείπει ο ήλιος και οι παλιοπαρέες. Όμως πιο συχνά βρισκόμαστε τώρα από όταν ζούσαν στην Αθήνα. Και όταν θέλουν,στις κρίσεις νοσταλγίας, έρχονται. Για τις αναζωγονητικές τζούρες ήλιου και οικογένειας. Η επαρχία είναι εξίσου αποπνικτική για διαφορετικούς αλλά και παρόμοιους λόγους με το κεφαλοχώρι της Αθήνας. Η διαπίστωση ότι όσο απομακρύνεσαι από το Σύνταγμα, τόσο απομακρύνεσαι από την Ευρώπη είναι πέρα για πέρα αληθινή. Και πλέον, η ελπίδα ότι τα πράγματα στον Μπίθουλα θα αλλάξουν, για την δική μας τουλάχιστον γενιά, είναι μάλλον ψευδαισθητικό παραλήρημα.
Το pop/disco house/shoegaze uplifting συναίσθημα για να βγει η καθημερινότητά μου, συντηρείται μόνο από το φως και την τέχνη. Όπως και με τραγούδια σαν το Paris των Friendly Fires[με το βίντεο του BBC-όχι το studio clip].
Kαι συνεχίζω να ελπίζω αλλά εντελώς διαφορετικά: Mία μέρα θα ζήσουμε στο Παρίσι. Στο υπόσχομαι.
Σκέφτομαι σοβαρά να φύγω από την Ελλάδα. Δεν αντέχω άλλο.
Αυτή την δήλωση- προειδοποίηση και όχι απλά ατάκα του αέρα δηλωτική αγανάκτησης και απειλής, άκουσα σήμερα για 4η φορά σε μία εβδομάδα. Πάλι από 30+ φίλο που συνάντησα , ανεξάρτητα, στις δύσφορες αθηναικές συνθήκες. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές επιλογές, διαφορετικές πορείες, κοινό συμπέρασμα. H ζωή στην Ελλάδα είναι υποζωή.
Δεν είμαι ο μόνος λοιπόν. Και φυσικά δεν είμαι το ψώνιο που οι ίδιοι άνθρωποι με απόπερναν όταν έλεγα 10 χρόνια πριν ότι το μόνο που έχει να προσφέρει αυτός ο τόπος είναι η ηλιοφάνεια. Ο Μιχάλης ήδη είναι στη Στοκχόλμη, η Τζίνα και η Βάλια στο Λονδίνο, ο Γιώργος στο Σαν Φρανσίσκο. Τα παράτησαν όλα. Έχουν ποιότητα καθημερινής ζωής, εργασίες με αξιοπρεπείς συνθήκες και ανταποδοτική αμοιβή, και καθόλου αυτού του τύπου άγχος και ανασφάλεια που ενδημεί αποκλειστικά στην Ελλάδα. Τους λείπει ο ήλιος και οι παλιοπαρέες. Όμως πιο συχνά βρισκόμαστε τώρα από όταν ζούσαν στην Αθήνα. Και όταν θέλουν,στις κρίσεις νοσταλγίας, έρχονται. Για τις αναζωγονητικές τζούρες ήλιου και οικογένειας. Η επαρχία είναι εξίσου αποπνικτική για διαφορετικούς αλλά και παρόμοιους λόγους με το κεφαλοχώρι της Αθήνας. Η διαπίστωση ότι όσο απομακρύνεσαι από το Σύνταγμα, τόσο απομακρύνεσαι από την Ευρώπη είναι πέρα για πέρα αληθινή. Και πλέον, η ελπίδα ότι τα πράγματα στον Μπίθουλα θα αλλάξουν, για την δική μας τουλάχιστον γενιά, είναι μάλλον ψευδαισθητικό παραλήρημα.
Το pop/disco house/shoegaze uplifting συναίσθημα για να βγει η καθημερινότητά μου, συντηρείται μόνο από το φως και την τέχνη. Όπως και με τραγούδια σαν το Paris των Friendly Fires[με το βίντεο του BBC-όχι το studio clip].
Kαι συνεχίζω να ελπίζω αλλά εντελώς διαφορετικά: Mία μέρα θα ζήσουμε στο Παρίσι. Στο υπόσχομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου