θα μου γράψεις μία κασσέττα με ντίσκο;

Η τελευταία κασσέττα που έγραψα ήταν το 2001. Που να έβρισκα τελευταία στιγμή να κάψω ένα cd; Και έτσι απαξιωτικά αντέγραψα στο taperecorder μία συνεδρία βαθιάς χαλάρωσης. Κάποια στιγμή πετάχτηκε και το deck. Στο πατάρι κρατήθηκαν για ενθύμιο μερικές κασσέττες-όπως το Like a Prayer της Madonna αρωματισμένο με πατσουλί, που μυρίζει ακόμα. Κάπου εκεί ήταν και το τέλος μίας ολόκληρης 20ετίας. Αυτής που η κασσέττα ήταν η φορητή μουσική και ο διαγωνισμός καλύτερης κασσέττας σε έκανε τον ντιτζέϊ του καλοκαιριού. Σε αυτή τη δεκαετία τα έκανα όλα ντιλίτ και έχω απλά ένα σκληρό. Στα αλλοδαπά παρατηρώ ότι έχει επιστρέψει δυναμικά η κασσέττα-χωρίς να ξέρω βέβαια αν ποτέ πετάχτηκε-όπως και το cd-R. Ένας πολύς άμεσος και πιο εικαστικός τρόπος επικοινωνίας του καλλιτέχνη με το κοινό που παρακάμπτει το markerting της record company. Και είναι και πιο οικονομικός.
Πολλές αναμνήσεις μου έφερε τελικά ο κασσεττάκιας. Τον αποκαλώ έτσι γιατί δεν μας έχει πει ακόμα το όνομά του. Για την ακρίβεια έχει 3 διαφορετικά ονόματα. Memory Tapes, Memory Cassette, Weird Tapes με ισάριθμα myspace. Και ένα μπλογγ το We're Tapes. Στο Νew York κάνει πολύ σαματά η περίπτωσή του. Ως Μemory Cassette του αφιέρωσα δύο αναρτήσεις. Ως Memory Tapes την φωτό αυτού του ποστ εν αναμονή του νέου του ep τον σεπτέμβρη. Ως Weird Tapes τα 2 σούπερ καλοκαιρινά φιούσιον ποπ ep που ακολουθούν.

more tapes










get religion