Aν είχα δεκαπέντε ευρώ περίσσευμα

θα πήγαινα αύριο στο BIOS στη βραδυά From Dub to Dubstep. Η "κρίση" με έχει χτυπήσει αλύπητα. Το μόνο προσωπικό μου έξοδο πια είναι το κάπνισμα. Και αυτό μισή απόλαυση γιατί οι καπνοί εξαφανίζονται από τα περίπτερα και τις μισές φορές αγοράζω ότι έχει περισσέψει. Βήχοντας εξαιτίας αυτού του πλουραλισμού εισπνεόμενων καύσης που ασελγούν στο αναπνευστικό μου, θυμάμαι το βήχα από τα πρώτα γυμνασιακά [!] μάρλμπορο και με πιάνει μελαγχολία. Πρώτον γιατί ως μαθητής είχα περισσότερο[!!!] χαρτζιλίκι και ψηλότερο αναλογικά βιοτικό επίπεδο από τώρα. Και δεύτερο γιατί καπνίζω τόσα χρόνια και η πιθανότητα καρκίνου ή χρόνιας αναπνευστικής ανεπάρκειας είναι όλο και πιο κοντινή αν δεν το κόψω τώρα. Α, να μην ξεχάσω και τα καρδιαγγειακά. Τα τελευταία πες είναι πιο άμεσα θανατηφόρα και δυνητικά πιο ιάσιμα. Το πρώτο σε στέλνει σύντομα. Ο εφιάλτης είναι το δεύτερο. Η Χ.Α.Π. Όσο ζεις, δηλαδή σχετικά πολύ, είσαι με οξυγόνο και έχοντας την αίσθηση ασφυξίας και θανάτου 24/7 παρακαλάς ματαίως να σου κάνει κάποιος ευθανασία για να λυτρωθείς.
[Έχουν συμβεί πολλά καλά και κακά αυτό το μήνα αλλά δεν έκανα μπλογγοαλισβερίσι γιατί το pc μου έχει ίωση-και με το γιατρό του ήπια μόνο καφέ συζητώντας για τη νέα του ζωή σαν οικονομικό μετανάστη στο λονδίνο. Ελπίζω να διαδικτυωθώ σύντομα.]