η επιφυλλίδα της κυριακής

Οι έλληνες δημοσιογράφοι μουσικής, εκτός λαμπρών εξαιρέσεων, είχαν ανέκαθεν έναν αέρα υπεροψίας στη διατύπωση της κριτικής τους και στην προβολή των επιλογών τους. Βασιλικότεροι του βασιλιά, σφάζουν και μαχαιρώνουν τα πάντα με αυτό το ελιτίστικο ύφος του σνομπ ιμιτασιόν που απλά είναι κάκιστη αντιγραφή του βρετανικού φλεγματισμού.
Το θέμα αυτό ενδείκνυται για δοκίμιο, αλλά όχι την σημερινή κυριακή που ο ήλιος είναι στα καλύτερά του. Το αναφέρω σήμερα γιατί επισφράγησα την παραπάνω διαπίστωση, με αφορμή την περίπτωση Fuck Buttons. Οι αναφορές σε αυτούς, ενόψει και της αυριανής τους συναυλίας, έχουν το γνωστό ύφος: αν δεν είμασταν εμείς για να τους ξετρυπώσουμε από τα καταγώγια του Bristol, ακόμα με το στυλόφωνό τους θα έπαιζαν.
To Bright Tomorrow μου το έδωσε ένας φίλος που ζει στο Bristol σε ένα mix με νέα κομμάτια, τον Ιούλιο του 2007. Έμεινα άφωνος με τον ήχο των Fuck Buttons και γιαυτό έκτοτε τους παρακολουθώ στενότατα ως fan. Όταν δηλαδή όχι μόνο ήταν πανάγνωστοι στην Ελλάδα, αλλά και τότε που αν δεν ήταν ο m.hulot, o Burial σήμαινε απλά ταφή. Γνωρίζω λοιπόν πολύ καλά, πότε και ποιος και τι, στην Ελλάδα για τους FB. Δεν μπορεί να βγαίνει ο κάθε πικραμένος και να πουλάει μούρη, ενισχύοντας τον απύθμενο ναρκισσισμό του.Κλείνω με την απειλή: σεμνά και ταπεινά. Γιατί σας βλέπουμε εσάς τα σούργελα. Σας αφιερώνω το video art Νάρκισσος του καλλιτέχνη Nίκου Γιαβρόπουλου.