Το πρώτο υπάρχουν δύο τρόποι να το ακούσει κάποιος. Ο ένας, που σου δίνει την αίσθηση ενός μεγάλου άλμπουμ, είναι να μην ακούσεις ποτέ το τρακ δεκαπέντε. Ο άλλος είναι να συμπεριλάβεις το δεκαπέντε οπότε σου γκρεμίζεται αυτοστιγμή το ψυχεδελικό σύμπαν που σου χτίζει ο γιουσουφάκης [αυτό έπαθα εγώ]. Από την αρχή υπάρχουν αμανεδιάρικες νύξεις, αλλά είναι ελεγχόμενες. Στο δεκαπέντε αρχίζει το τσιφτετέλι. Είναι το πιο αίσχος τραγούδι που έχω ακούσει πρόσφατα. Το πιο κακόγουστο αστείο που μπορεί να σκεφτεί κάποιος [με καλό γούστο]. Σκυλάδικο εθνικής-σε υψηλό χιλιόμετρο- να τραγουδάει, ποιος να πω τώρα, καψουροαμανέ του 80. Δεν είναι μόνο το μπουζούκι, ή κάτι που μοιάζει με μπουζούκι. Είναι ο ρυθμός. Μου θυμίζει κάτι αλλά δεν μούρχεται. Σαν να έχει σαμπλάρει κάποιο πολύ γνωστό εγχώριο. [Παρακαλώ όποιος βρει τι είναι να το πει στο σιμποξ.] Και για ευκολία αυτό είναι το ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ. Σκέψου το καλά. Αν το ακούσεις δεν υπάρχει γυρισμός.
[αριστερό κλικ στις εικόνες και πας εκεί που τα κατεβάζεις.]
υ.γ. Ευχαριστώ τον cex που βρήκε το τσιφτετέλι του γιουσούφη. Δεν έχω να σου δώσω παλάτια και λεφτά εσύ αν έχεις πλούτη εγώ έχω καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου