5η και τελευταια βδομαδα για τα Yuria 2013

Corazón de Robota

Corazón de Robota είναι ένα μουσικό project της Χιλιανής Constanza Piña που αποτελείται μόνο από χειροποίητα αναλογικά synthesizers και sequencers κατασκευασμένα από διάφορα υλικά όπως υφάσματα, κομμάτια ηλεκτρονικών συσκευών, κουτιά από σοκολατάκια, κτλ. Αυτές οι συσκευές λειτουργώντας αλεατορικά παράγουν διαφορετικές συχνότητες, εξερευνώντας έτσι τις ρυθμικές διαστάσεις του θορύβου. 

Η παρουσία της στην Αθήνα προσφέρει στα YURIA ένα έκτακτο -καθώς δεν είχε ανακοινωθεί από της αρχή- θεματικό double-bill με την Αφροδίτη Ψαρρά την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου. 

Όλο το πρόγραμμα για την τελευταία εβδομάδα των YURIA 2013 εδώ.

αναμετάδοση

Αυτό είναι το πρώτο βίντεο των Demdike Stare για την σειρά Testpressing από το ερχόμενο #004 12" και είναι απόσπασμα του track Fail της πρώτης πλευράς ενώ η άλλη θα έχει το track με τον αντίθετο τίτλο που πιθανότατα θα είναι Unfail. HIGHLY RECOMMENDED.

η θεωρία της διάφανης οθόνης του Bernard Parmegiani

Πριν λίγες μέρες πέθανε ο Bernard Parmegiani σε ηλικία 86 ετών. Ήταν ένας πρωτοπόρος της "συγκεκριμένης" μουσικής και γενικότερα της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, ενεργός μέχρι το τέλος της ζωής του. Το έμαθα από τη χρονογραμμή του φμπ φίλου Bill Kouligas της δισκογραφικής PAN [του πιο επιδραστικού ανθρώπου αυτή τη στιγμή στην σύγχρονη διεθνή ηλεκτρονική σκηνή που δεν πρέπει να χάσουμε στο μοναδικό live με τη Laurel Halo την ερχόμενη κυριακή στο 6 d.o.g.s]. Επίσης από το vimeo της PAN έμαθα για την ύπαρξη του παραπάνω πολύ σπάνιου φιλμ του Bernard Parmegiani που έγινε το 1973, πλήρως αγνώστων λοιπών στοιχείων, στο οποίο ο ίδιος περιγράφει οπτικοακουστικά την έννοια της "Διάφανης Οθόνης". Παρακάμπτω να σχολιάσω την ατυχή μετάφραση του όρου concret ως συγκεκριμένο και κατ επέκταση της Musique concrète ως "συγκεκριμένης" μουσικής, και μεταφράζω πρόχειρα αυτά που λέει ο Bernard Parmegiani  για τη θέση του στο "L' Ecran transparent": 

" Ο χρόνος ξεγλυστράει. Ο χρόνος εξελίσσεται και μας μετακινεί κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Να γιατί ο ηλεκτρονικός άνθρωπος [electronic human] ζει όλο και πιο γρήγορα. Εξαναγκάζεται να δει τα πάντα και να ακούσει τα πάντα. Η κάθε στιγμή σημαίνει πληροφορίες, πληροφορίες, πληροφορίες, πληροφορίες, πληροφορίες... Και αυτό το τρελό περιβάλλον γεμάτο από εικόνες και ήχους χτίζει μία οθόνη γύρω από τον ηλεκτρονικό άνθρωπο. Και όταν μερικοί κοιτάνε ή άλλοι ακούνε, μόνο εκείνοι που ξέρουν πως να παραμείνουν κουφοί ή τυφλοί  θα είναι ικανοί να δραπετεύσουν από αυτή την οθόνη. Γι αυτούς θα γίνει η διάφανη οθόνη.  Μας περιβάλλουν οι ήχοι χωρίς να πρέπει ποτέ να καθορίσουμε την πηγή τους. Οι ήχοι προέρχονται από πάνω, από κάτω, από μπροστά, από πίσω, από δεξιά, από αριστερά. Ενώ το οπτικό πεδίο είναι ένα συνεχές που οργανώνεται με ένα καθολικό και λογικό τρόπο, ο ακουστικός κόσμος είναι ένας κόσμος ταυτόχρονων εξισώσεων. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον ήχο αυτόματα για τον απλό λόγο ό,τι δεν έχουμε στα αυτιά το ανάλογο των βλεφάρων. Τα μάτια βλέπουν αυτό που τα αυτιά δεν μπορούν να κοιτάξουν. Στη διασταύρωση των αισθήσεων υπάρχει ένα σημείο χωρίς καμία αίσθηση, σημείο αφετηρίας μίας καθημερινής ονειροπόλησης."

Ως επικήδειο και μνημόσυνο, αυτή είναι η πιο ολοκληρωμένη διαδικτυακή συνέντευξη-παρουσίαση του Bernard Parmegiani από τη Rahma Khazam με τίτλο "Η επιστήμη του ήχου", για το The Wire #176 του Oκτωβρίου του 1998, χωρίς μετάφραση:  

OISEAUX-TEMPÊΤE [ουαζό-τεμπέτ]

O Stéphane C. είναι Γάλλος φωτογράφος και κινηματογραφιστής που ήρθε στην Ελλάδα της κρίσης στα τέλη του 2011 για να διερευνήσει εικαστικά το νεοφιλελεύθερο πείραμα και τις πρώτες επιπτώσεις του σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έμεινε αρκετό διάστημα, φωτογραφίζοντας με αναλογική κάμερα σε ασπρόμαυρο φιλμ και κινηματογραφώντας με διάφορα μέσα ένα πειραματικό φιλμ που αυτή τη στιγμή είναι σε διαδικασία μοντάζ. Ο Stéphane C. σε εκείνο το ταξίδι δεν ήταν μόνος. Είχε παρέα τον πειραματικό μουσικό Frédéric D. Oberland ο οποίος έκανε ηχογραφήσεις πεδίου στο τρυβλίο μίας νεότευκτης οικονομικής χούντας. Το Temps Zero είναι το ντούο που έφτιαξαν τότε στην Ελλάδα με πρώτες μάλιστα εμφανίσεις τον γενάρη του 2012 στο six d.o.g.s και στον 1o όροφο στις οποίες η αυτοσχεδιαστική μουσική του Frédéric D. συνδιαλεγόταν με τις εικόνες του Stéphane C. αλλά και με τη μουσική άλλων ελλήνων πειραματικών. Επιστρέφοντας στο Παρίσι η συγκεκριμένη σπουδή εξελίχθηκε στους OΙSEAUX-TEMPÊTE με τη συνδρομή του μπασσίστα Stéphane Pigneul και του ντράμμερ Ben Mc Connell.  Υπό την επήρεια των εικόνων της εξαθλιωμένης Ελλάδας του Stéphane C. που προβάλονταν στους τοίχους του στούντιο όπως φαίνεται και στο βίντεο-απόσπασμα από το τρακ τους "αγορά χρυσού", αυτοσχεδίασαν μουσικά αφηγούμενοι τα συναισθήματά τους για τη δυσφορία στην "νέα μέρα" που ξημέρωσε στην ευρωπαϊκή Δύση.

Γκρέκα #01 [όχι και τόσο χαμένη γενιά]

https://www.facebook.com/grekamag

SOS συλληφθεντα διαδηλωτη : 210 3801943

Τηλέφωνο της Ομάδας Νομικής Υποστήριξης: 210 3801943 

KanZeOn ή "βλέποντας τον ήχο".

Akinobu Tatsumi, the hip-hop priest. Βουδιστής ιερέας, dj και beatboxer.

Η Eri Fujii είναι οργανοπαίκτρια του παραδοσιακού ιαπωνικού πνευστού Sho. Στο τέλος του ντοκυμαντέρ KanZeOn αναφέρει: "Κανζεόν είναι μία άλλη λέξη για την Καννόν, τη βουδίστρια θεά της συμπόνοιας. Το Κανζεόν γράφεται [ 観世音] όπως η φράση "βλέπω ήχους". Για να το πετύχουμε αυτό [να δούμε τον ήχο], πρέπει να ακούμε πάρα πάρα πάρα πολύ επισταμένα. Και τότε ο ήχος προκύπτει. Όπως όταν το νερό ξεχειλίζει από το ποτήρι". 
Η σπουδαιότητα του συγκεκριμένου ντοκυμαντέρ δεν οφείλεται μόνο στη θεματική του, που είναι ο ήχος ως υπαρξιακή οντότητα στην ιαπωνική παράδοση και θρησκευτική τελετουργία, αλλά και στον κινηματογραφικό τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται η θεματική. Η κίνηση της κάμερας, η φωτογραφία, το μοντάζ, η ηχητική επένδυση, δεν είναι στην πεπετημένη οδό των κινηματογραφικών ντοκυμαντέρ. Εδώ οι προδιαγραφές ανεβαίνουν σε υψηλά επίπεδα, συνηχώντας βέβαια και πάντα αρμονικά με το θέμα. Σαν να φτάνουν σε κανζεόν και μεις οι θεατές τελικά να καταφέρνουμε να δούμε τον ήχο.

η Debbie Thomas δεν ξεχνά

Η Debbie Thomas το 89-90, 10 χρονών, κάνει τα demo tapes της που θα την κάνουν βασίλισσα της ποπ.

Στις 9 Νοεμβρίου του 1989 έπεσε το τείχος του Βερολίνου. Στις 20 Νοεμβρίου του 1989 εξέπεμψε το πρώτο ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι στην Ελλάδα, το Mega, με πρώτη anchorman τη Λιάννα Κανέλλη. Το 1989 παραπέμφηκαν στο υπουργοδικείο οι Α. Παπανδρέου, Π. Ρουμελιώτης, Δ. Τσοβόλας, Μ. Κουτσόγιωργας, Γ. Πέτσος. Μετά την οικουμενική κυβέρνηση του Ξ. Ζολώτα και τις εκλογές, στις 11 Απριλίου του 1990, πρωθυπουργός έγινε ο Κ. Μητσοτάκης. Στα τέλη του Νοέμβρη του 1990 ξεκίνησαν καταλήψεις στα σχολεία που κατέληξαν στη δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από τον ΟΝΝΕΔιτη Ιωάννη Καλαμπόκα. Κάπου εκεί προσγειώθηκε το rave στην Αθήνα, στην πλατεία Μαβίλη. Και πολλά άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Στην Αθήνα επίσης εκείνη την περίοδο γεννήθηκε στο μυαλό ενός 10χρονου κοριτσιού, που έπαιζε πιάνο, μία φανταστική περσόνα: η Debbie Thomas. Μία ελληνοαμερικάνα έφηβη ποπ βασίλισσα από το Χιούστον του Τέξας. Τα γεγονότα της Ελλάδας και του Κόσμου της εποχής δεν την απασχολούσαν ιδαίτερα λόγω της μικρής της ηλικίας. Κρατούσε μόνο την αισιοδοξία ότι η νέα εποχή που γεννιέται θα είναι πιο φωτεινή και θα συμβάλλει και η ίδια στην αλλαγή του κόσμου. Το μήνυμα ενδεχομένως να το εξέπεμπε στα μουσικά βραβεία του MTV στα οποία θα είχε εκτοπίσει την ατάλαντη Madonna. Και ό,τι σύντομα θα έβρισκε τον πρίγκιπά της και τον έρωτα. Έπαιζε λοιπό στο πιάνο και τραγουδούσε, ηχογραφώντας τα demo tapes της που θα την έφερναν στο προσκήνιο του ονείρου. "Μέσα σε ένα κόσμο τραγικό θα βρω σκοπό, θα βρω σκοπό. Μέσα σε ένα κόσμο τραγικό θα μπω εγώ για να κάνω καλό".

άλλο Hipster, άλλο Hypster.

Ο Mathew Sawyer Τρίτη 5/11/13 21.00 @ vinyl microstore FREE

Η συγκεκριμένη φωτογραφία ήταν το κερασάκι στην τούρτα μετά την τόση κολοκύθα που φάγαμε στην  μάπα τις τελευταίες μέρες. Από που και ως που τα Halloween της Δυτικής Εκκλησίας έγιναν το trend του αθηναϊκού κέντρου φερμένα από το αμοιβαδικό  ανεγκέφαλο τρυβλίο των βορείων προαστίων και των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων; Αυτό δεν είναι hipster. Είναι hypster [εκ του hype και hysteria]. Και μπορεί μεν τα μαγαζιά του κέντρου να έχουν ανάγκη τα ευρώ αλλά δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι η Αθήνα ανήκει στους hipsters και όχι στους hypsters, αν τα ενδιαφέρει η hipsterοφήμη τους.   

Ο Mathew Sawyer βέβαια δικαιολογείται να γιορτάζει τα Halloween γιατί είναι κομμάτι της κουλτούρας του και των παιδικών του αναμνήσεων. Τον Mathew Sawyer τον ξέρω σαν εικαστικό και εκτίμησα αμέσως την πρωτότυπη conceptual τέχνη του και κυρίως τα documentary works που είχαν στόχο να βγάλουν τουλάχιστον στιγμιαία τον ανυποψίαστο τυχαίο άνθρωπο από τον εγωκεντρικό σολιψισμό των ημερών. Δεν έχω δει δουλειά του από κοντά και δεν έχω ακούσει ποτέ τη μουσική του που κινείται στα πλαίσια του indie τροβαδούρου αλλά με πιο ποιητικούς στίχους από όσους διάβασα. Επίσης δεν εμφανίζεται συχνά στο κοινό οπότε η παρουσία του στα YURIA 2013 είναι σημαντικό γεγονός. 

ΕΞΩ ΟΙ HYPSTERS ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ