God Is Love

[την έπιασα την καλτσοδέτα]
Το εκκλησιαστικό όργανο μου προκάλεσε το δέος της μεσαιωνικής ιεράς εξέτασης-ή του προθάλαμου της κολάσεως, με αυτή την αυταρχικότητα της τελεολογίας του. Κάτι που συνεπικουρήθηκε και από την γυναικεία φωνάρα που συνόδευε τους ψαλμούς-οι καλύτερες τραγουδιάρες ανήκουν στην υπηρεσία του Κυρίου. Άντε και λίγο το γοτθικό παραθυράκι και λίγο το φυζίκ του λευκοντυμένου άρειου παπά και το πλατάνι της Κηφισιάς που διατηρεί κάτι από τη μυστικιστική αύρα της περιοχής, μου έδωσαν μία παράξενη ανατριχίλα στον χθεσινό καθολικό γάμο.

























Η τελετή έγινε μισή στα αγγλικά-η άϊριν είναι αγγλίδα-και μισή στα ελληνικά. Η δημοτική δεν μου αρέσει στην εκκλησία, όπως διαπίστωσα. Καταλαβαίνεις τι λέγεται οπότε δεν έχει νόημα να ξαναπάς-αφού δεν ειπώνεται κάτι που δεν έχεις ξανακούσει. Γι αυτό προφανώς οι ορθόδοξοι κρατάνε την καθαρεύουσα-για να μην χάσουν το ποίμνιο. Πάντως στα αγγλικά η φράση που ακούστηκε περισσότερο ήταν το God Is Love.
Μετά ακολούθησε η ορθόδοξη τελετή. Ο παπάς άργησε να έρθει δέκα λεπτά[!] οπότε το ζευγάρι περίμενε στα σκαλιά της εκκλησίας και εμείς τους κοιτούσαμε σαν αξιοθέατο. Από τις θρησκευτικές τελετές κατέληξα ότι η ορθόδοξη είναι η πιο καλλιτεχνική. Καταρχάς ο ζωγραφιστός διάκοσμος δίνει μία πιο γήϊνη διάσταση στο βαρετό της υπόθεσης-έχεις να χαζεύεις-σε σχέση με την καθολικοπροτεσταντική μιζέρια. Το χρυσό βυζαντινό παρελθόν είναι πολύ πιο θεατρικό και το μόνο που έχει ενσωματώσει τα αρχαιοελληνικά θρησκευτικά τελετουργικά. Το πλατινέ μαλλί και η ώτ κουτύγ βρίσκουν την δικαίωσή τους.

ποιος είναι ο Dem Hunger;

Tα αμερικανικά μπλογγς που παρακολουθώ αναφέρονται συχνά-αναρρωτούμενα κι αυτά-στον Dem Hunger. Χτυπάει με mp3 που τα αποκαλούν mix, αλλά είναι ολιγόλεπτα για mix που θα μπορούσες μάλλον να τα πεις μεγάλα τράκς που έχουν τη δομή mix. Μουσικά είναι εκπληκτικά οπότε δικαίως δημιουργείται αυτός ο αστικός μύθος γύρω από το όνομά του. Το τελευταίο του mix το δίνει από το μπλογγ Shelley Duvall που πιθανότατα είναι δικό του και έχει τίτλο White Drugs. I am a follower.
Dem Hunger
White Drugs

COACHWHIPS

Στα χνάρια των Lightning Bolt-χωρίς βέβαια να καταφέρουν να τους πλησιάσουν, αν έμπαινα στη διαδικασία προτίμησης-ακροβατούν οι Coachwhips από το San Francisco. Tο τελευταίο τους LP είναι το Bangers Vs. Fuckers.

I like these niggas

το
ΜISHKA NYC
παρουσιάζει
το
mix
των

NINJASONIK

KEEP WATCH VOL.11

ντάπστέπ μπάϊ ακίρα κιτέσι

Akira Kiteshi Pinball/Noglitch

LIGHTNING BOLT

Οι
Lightning Bolt
μετά από 4 χρόνια
θα κυκλοφορήσουν
νέο album,το
Εarthly Delights.
Αναδιοργάνωσαν το myspace τους
και προγραμματίζουν
τα νέα live τους.
Κάτι μου λέει ότι
θα τους δούμε
και στην
Αθήνα.
Lightning
Bolt
Hypermagic
Mountain

[Υ.Γ. το μπλογγ έχει στα χέρια του το έρθλι ντιλάϊτς. εννέα χορταστικά τράκς που τα γαμάνε όλα. εντάξει υπάρχει και το #7 που είναι η "τσιλ άουτ" μικρή στιγμή. είναι πολύ νωρίς όμως να το δώσει-εξάλλου και οι ίδιοι οι λάϊτνινγγ μπόλτ όπως λένε και στο μάϊσπέϊσ τους ξέρουν ότι θα διαρρεύσει στο ίντερνετ-οπότε λίγη υπομονή. από την άλλη οι λάϊτνινγκ μπόλτ είναι ζωντανή εμπειρία. και μόνο.]

Υ.Γ. 2.
τελικά διέρρευσε παντού

EARTHLY DELIGHTS

FB και ξερό ψωμί

[ Surf Solar ]
ΔΥΣΤΥΧΩΣ στη φθινοπωρινή ευρωπαϊκή τους περιοδεία
ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.

Αθήνα 1860

FOREST SWORDS

[ Miarches ] Miarches CS[250]-Leftist Nautical Antiques

Όσο αμερικάνικος κι αν φαίνεται ο ήχος, ο κύριος Forest Swords είναι από το Liverpool. Μάλιστα έκανε εντύπωση στα ευρωπαϊκά sites που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο το Miarches σε 250 κασσέττες-όπως θα κάνει και τον Σεπτέμβριο με το Glory Gongs σε 150 CS. Η πρώτη του δουλειά που ξεπούλησε ήταν το CDR[!]EP Fjree Feather. Tα νέα ήθη φτάνουν στην Ευρώπη-πρέπει να βρούμε tape deck.
Η μουσική του είναι ένας συνδυασμός Dub+Drone [!!!]. H δυσκολία περιφραφής είναι γενικότερη απ'ότι διαπίστωσα. Ο ίδιος στο επίσημο site του που είναι ο last fm[!] αναφέρει: Forest Swords’ music reflects the sprawling Wirral landscape of river, coastland and woodland while echoing nearby city Liverpool’s enviable pop history. Foggy grooves rub shoulders with simple, skeletal R’n’B/hip hop influenced beats and snippets of striking, bewitching melody. It has been described as ‘psychedelic dub’ and ‘slow burning drone-step with soul’.

Forest Swords
Fjree Feather [EP-CDR]
Miarches [track]

[ Glory Gongs ] Glory Gongs CS[150]-Woven Tones

αύριο στο μπρούκλυν

ρίαλ εστέϊτ
φέϊκ μπλούζ 7"

μμμ

ντάμπλάμπ
p r e s e n t s

έκοεξπάνσιον

Hey Boy

Μέλη από τους Τhe Barbaras και τους Girls Of The Gravitron της Goner Records σχημάτισαν τους Magic Kids. Σιγά μην τους ξέρω όλους αυτούς. Η Β πλευρά του 7" με το Good To Be είναι αδιάφορη, αλλά το Hey Boy της Α πλευράς είναι more pop than it could be. Μία νοσταλγική vintage αθωότητα από τα χρόνια της κατασκήνωσης με την κοριτσίστικη χορωδία στα μπακ βόκαλς να ρωτάει το αγόρι: Where's your girlfriend?
Hey Boy

ντάκτέϊλς

λάντσκέϊπς

twilight zone electro punk

Kania Tieffer [This is caca]
De!nial [Tokyo Dance School]

split 7"
εκνευριστικό-γελοίο-ειρωνικό-αστείο

λάδι σε καμβά

cross art:
video: Μηνάς Μηλιαράς
poetry: Σταυρούλα Γάτσου
[ Happy Birthday +ma ]

2009-08-22-17.30-BROOKLYN-MARKET HOTEL-$5

Next Saturday.
I have $5 for the entrance.
I just need another $500 for the overseas plane ticket.

νέο΄80

[Push 2 Freeze ] Neon Leon





"Tropical party music
and
breezy cruising jams!"

Sorcerer
Neon Leon

μονοήμερη στο ντένβερ

Στο δημοτικό για την μόνη αμερικανική πόλη που ήξερα τόσα πολλά ήταν το ντένβερ. Εγώ ήμουν ο Τζέφ Κόλμπυ και η συμμαθήτριά μου Α. η Φάλλον Κάρρινγκτον-και έτσι τα έφτιαξα με την Α. Το γεγονός ότι ο κουνιάδος μου ήταν ομοφυλόφιλος μας είχε προβληματίσει. Όπως και όλα τα προβλήματα με τον πεθερό μου Μπλέϊκ και την μάνα της Αμάντα, Αλέξις -που εκτός από πρώην πεθερά μου ήταν και θεία μου. Γιατί η Αλέξις αφού χώρισε τον Μπλέϊκ παντρεύτηκε τον θείο μου Σέσιλ Κόλμπυ που όταν πέθανε ανέλαβε αυτή την Κόλμπυκο, παντρεύτηκε και χώρισε δύο φορές και είχε άπειρους γκόμενους. Εγώ δούλευα με την θεία μου-πεθερά μου Αλέξις αλλά έμενα στο σπίτι του πρώην της-πεθερού μου Μπλέϊκ που είχε παντρευτεί την γραμματέα του Κρυστλ. Όταν έφυγε η Πάμελα Σου Μάρτιν από το ρόλο της Αμάντα βρήκα ευκαιρία να χωρίσω με την Α. γιατί η νέα Αμάντα Έμμα Σάμς δεν μου άρεσε. Εγώ ήμουν πάντα ο Τζον Τζέϊμς. Μετά από όλη αυτή την κούραση που περνούσα κάθε παρασκευή βράδυ στις 22.00 στην ΥΕΝΕΔ, τα σάββατα που κατέβαινα με τη μητέρα μου στο Μινιόν και το Λαμπρόπουλο, προτιμούσα-προς έκπληξη της μητέρας μου- να πίνουμε αναψυκτικό μόνο στο La Mirage στην Ομόνοια. Η Φάλλον είχε αγοράσει το La Mirage στο ντένβερ και ήταν το καταφύγιό μου. Μάλλον από τότε μου έμεινε η εμμονή του μοντερνισμού στην αρχιτεκτονική. [Κρίμα που το μοντερνιστικό La Mirage έγινε το καρακιτσαριό Hondos Center.]
Ωραία τότε στο ντένβερ. Αν πήγαινα μονοήμερη θα έκλεινα τη μέρα στο πάρτυ του 24χρονου Τravis Εgedy. Τώρα λέγεται PICTUREPLAΝE. Γεννήθηκε την ίδια χρονιά με τον Ελ.Μπι. Κόλμπυ γιο του Τζεφ και της Φάλλον και μάλλον ήταν διπλανοί στο νηπιαγωγείο. Έτσι εξηγείται το μέϊνστρίμ αλλά και πειραγμένο χορευτικό ντεμπούτο του, Σκοτεινό Ρήγμα.[Dark Rift]
σκοτεινό ρήγμα

εθιοπίκ

Όταν βγάζω τον Άργο βόλτα στο πλατειάκι το καλύτερό μας είναι ο Ντάνυ. Δεν είναι ούτε 2,5. Παίζει τρελά με τον Άργο-η μαμά του Ντάνυ δεν είναι υστερική με τα σκυλιά. Ο Ντάνυ είναι από την Αιθιοπία. Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα γι αυτή την χώρα. Ήταν ένα καλοκαίρι, που ήρθε επίσκεψη στο σπίτι ένας θείος. Τον έβλεπα για πρώτη φορά γιατί ζούσε στην Αβησσυνία-έτσι λεγόταν τότε η Αιθιοπία. Η πολιτική κατάσταση οδήγησε πολλούς από την ελληνική κοινότητα να φύγουν. Όχι μόνο έλληνες, γιατί στο σχολείο έρχονταν συν τω χρόνω αρκετά μαύρα παιδιά από την Αβυσσηνία-που πλέον έπρεπε να την αποκαλούμε Αιθιοπία. Αυτή η ανάμνηση ανακαλείται πάντα όταν περνάω από την πλατεία Αβυσσηνίας στο Μοναστηράκι. Προφανώς για να ονομαστεί έτσι κάποιο συμβολισμό είχε για την Ελλάδα-κάτι που δεν θυμάμαι να έμαθα στην σχολική ιστορία. Το μόνο που ξέρω γι αυτή τη χώρα είναι η φτώχεια και ο μεγάλος λοιμός που στην ελλάδα προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση-αφού ξύπνησε πρόσφατες μνήμες της ιστορίας της-και τους εκπληκτικούς δρομείς μεγάλων αποστάσεων.

Με την μουσική αυτής της χώρας, ένα κομμάτι της, ήρθα σε επαφή τον χειμώνα που μας πέρασε. Μία εγχώρια μπάντα έπαιζε αιθιοπική jazz-funk με τίτλο βραδιάς ethiopiques. Το είχα δει εδώ. Πράγματι είχε κάτι διαφορετικό στον ήχο από την γνωστή δυτική jazz-funk- δεν έχω γνώσεις μουσικής για να το περιγράψω, μόνο την αίσθηση μπορώ να μεταφέρω.
Πατέρας της Ethio-jazz θεωρείται ο Mulatu Astatke. Ένα ιδιαίτερο είδος jazz του '60 και '70 που επανεκδίδεται από την παρισινή world music δισκογραφική Buda Musique με τίτλο Ethiopiques . Ένας τίτλος που έχει γίνει κατά κάποιο τρόπο ο όρος του συγκεκριμένου subgenre. H σειρά έχει φτάσει στο #23, με αφιέρωμα το Ethiopique 4 στον μεγάλο Mulatu Astatke.
Επίσης μαζική απήχηση είχε και με το soundtrack της ταινίας του Jim Jarmusch , Broken Flowers. Ο 66χρονος μουσικός και μαέστρος είναι ακόμα ενεργός. H τελευταία του σύμπραξη είναι με την μπάντα της Stones Throw, The Heliocentrics. Μετά το debut τους Out There, συνεργάστηκαν με τον Mulatu Astatke με τον οποίο περιοδεύουν ερμηνεύοντας την μουσική του-εμφανίστηκαν στο φετινό synch. H μουσική αυτή σύμπραξη έγινε το 3ο άλμπουμ στη σειρά Inspitation Information της Strut Records. [Οι The Heliocentrics αναμένεται να κυκλοφορήσουν το 2ο album τους από την Stones Throw. ]
Moυλάτου Αστατκέ εντ Δε Χίλιοσέντρικς-Ινσπιρέϊσν Ινφορμέϊσν

νέα καλλιφόρνια

Μετά τον John Maus, της προηγούμενης ανάρτησης, ήρθε συνειρμικά ο Ariel Pink - ο Maus είναι ο κιμπορντίστας του- και η δισκογραφική Human Ear Music. Για την ακρίβεια πρόκειται για μία μη κερδοσκοπική πολιτισμική οργάνωση που κάνει εκδηλώσεις, διοργανώνει πρότζεκτς και κάποιες κυκλοφορίες -ας πούμε το vinyl microstore σε πιο μεγάλη κλίμακα. Τα κριτήρια είναι καλλιτεχνικά σύμφωνα με το όραμα των ιδρυτών της.
Το 2007, ένα χρόνο μετά την δημιουργία της, κυκλοφόρησε τη συλλογή The Human Ear Volume 1 δείχνοντας τις προθέσεις της. Εδώ είναι το σημείο που θα ήθελα να έχω γνώσεις μουσικής για να περιγράψω τον ήχο της. Μπορώ να πω πολύ απλοϊκά ότι το αναλογικό συνθεσάϊζερ είναι αυτό που δίνει το lo-fi στίγμα των ετερόκλητων κομματιών και η ποπ ερμηνεία υψηλότερων προσδοκιών κάνει τη συλλογή καθηλωτική.
Αυτό που μου άρεσε επίσης στην Human Ear Music είναι το δίκτυο που έχει δημιουργήσει με άλλες εταιρείες, μεταξύ των οποίων η Stones Throw Records-η άλλη δισκογραφική της "νέας Καλλιφόρνιας" με ειδίκευση όμως στον μαύρο ήχο. Στο νέϊμ ντρόπινγκ της αναφέρω μόνο J Dilla και Μadlib.

O κ.Ιλό στις τελευταίες του αναρτήσεις μας δίνει τις νέες κυκλοφορίες των τέκνων της Stone Throw Records, του λευκού μαύρου Mayer Hawthorne και της Georgia Ann Muldrow. Ο λευκός μαύρος της Stone Throw που μου αρέσει είναι ο James Pants. O Egyptian Lover πήρε το Cosmic Rapp του τελευταίου με 6 τρακς και το έκανε ένα 12" σoύπερ. Το δε τρακ ΚΟΣΜΙΚ ΡΑΠΠ-και στα 2 μίξες- σ κ ο τ ώ ν ε ι. Όπως λέει και το εξώφυλλο ο Αιγύπτιος Εραστής συναντά τον Τζέϊμζ Πάντς.
τζέϊμζ πάντς-κόσμικ ράππ-ετζύψιαν λάβε μίξες-στόουν θρόου

Y.Γ. Kαλιφόρνια φίβερ. Μόλις ανακάλυψα ότι και ο σούπερ ντούπερ νέος μου αγαπημένος gutted έγραψε σήμερα για την Georgia Ann Muldrow και ένα ακόμα μέλος της Stone Throw τον Dudley Perkins στο σούπερ ντούπερ novelty waves του. Θα αναφερθώ σύντομα στον gutted...

τρού κόλορς

Πάντα μετανιώνω που δεν παίρνω cd στα οδικά ταξίδια-το αυτοκίνητο δεν έχει mp3. Το άλλοθι με το οποίο δικαιολογώ τον εαυτό μου είναι το ίδιο: ευκαιρία να διερευνήσω το ραδιόφωνο. Μετά το Λουτράκι και τη Μαλακάσα την αθηναϊκή ραδιοφωνική βαρεμάρα διαδέχεται η επαρχιακή ραδιοφωνική ζώνη του λυκόφωτος. Δύο κατηγορίες σταθμών υπάρχουν. Η μία είναι ακολουθώ-τα-δοκιμασμένα-με-χυμένη-εκφώνηση. Η άλλη είναι κάνω-την-καψούρα-μου-με-αντήχηση. Κοινός κρίκος η άθλια τοπική διαφήμιση. Και το τελειωτικό χτύπημα έρχεται από το κρατικό ραδιόφωνο. Η ΝΕΤ έπαιζε Δευτέρα απόγευμα, από Κόρινθο μέχρι Αμφιλοχία, non-stop έντεχνο. Και αναρωτιέσαι αν το κοινό είναι αυτό που διαμορφώνει το ραδιόφωνο ή το αντίστροφο; Νομίζω το δεύτερο. Τουλάχιστον να σταματήσω να πληρώνω την ΕΡΤ α.ε.-κάποια στιγμή πρέπει να το κάνω.












Στην επιστροφή μου, οέο, στάθηκα πιο τυχερός. Βρήκα μέσα στο cd player του χωριού-ξεχασμένο από το Πάσχα-το Love Is Real του John Maus. Δεν είχα καταφέρει να το ακούσω, κυριολεκτικά, ποτέ. Τίτλους τραγουδιών δεν ήξερα. Από στίχους δεν κατάλαβα τίποτα. Όμως η αλά Nick Cave επιβλητική φωνή του John Maus που επενδύει μία lo-fi 80's synth pop μουσική, το έκανε το καλύτερο soundtrack που μπορούσα να φανταστώ διασχίζοντας τη Βάλια Κάλντα μέσω Εγνατίας και το εναλλασόμενο τοπίο της διαδρομής μέχρι την Αθήνα.

RYAN MCGINLEY & FUCK BUTTONS

'Ετσι θα χαιρετούσα το αναγνωστικό μου κοινό-δηλαδή εσάς τα είκοσι άτομα που με διαβάζετε- για την αυγουστιάτικη ραστώνη: Με αυτά που περιμένω το Σεπτέμβρη. Δεν θα φύγω για διακοπές. Οι περισσότεροι όμως από σας θα το κάνετε. Οπότε σας εύχομαι να αδράξετε κάθε αυγουστιάτικη μέρα και νύχτα.
Το φθινόπωρο λοιπόν περιμένω το νέο άλμπουμ των Fuck Buttons, Τarot Sport. Έχω μία εμμονή μαζί τους. Όχι μόνο ψήφισα το Street Horrrsing ως το καλύτερο άλμπουμ του 2008. Έδωσα 35[!!!] ευρώ εισιτήριο για να τους δω στο ΑΝ. Και εξακολουθώ βέβαια να συντονίζομαι με τον υπερκοσμικό τους ήχο. Το πρώτο single, που θα κυκλοφορήσει επίσημα 14 σεπτέμβρη, είναι το 10λεπτο Surf Solar. Τα μεγάλα μουσικά site παίζουν ένα μικρότερης διάρκειας mp3 edit του τρακ. Το μπλογγ όμως δεν μπορεί να το κρατήσει μόνο για τον εαυτό του: σέρφ σόλαρ
Το άλλο που περιμένω το Σεπτέμβρη στην Αθήνα είναι την έκθεση του αμερικανού φωτογράφου Ryan McGinley. Φωτογραφίες από την συλλογή του i know where the summer goes έχουν επενδύσει τις αναρτήσεις μου από τις 15 Ιουλίου. Το σοκαριστικό για μένα σε αυτή την σειρά είναι ότι καταγράφει στιγμές ελευθερίας που έχω ζήσει-τα μοντέλα του στα μάτια μου είναι συγκεκριμένοι φίλοι μου, σε συγκεκριμένες τοποθεσίες, σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Μία ρομαντική περίοδος της ζωής μου που εύχομαι να μην έχει φύγει ανεπιστρεπτί.
[Από την άλλη σκέφτομαι να κάνει διακοπές το Helmet's Blogroll. Δεν νομίζω όμως να τα καταφέρει για πολύ.]

στην Ιαπωνία έχουν χειμώνα τώρα;

Eίναι στο νότιο ημισφαίριο. Και οι εποχές δεν πάνε ανάποδα; Ξέχασα να ρωτήσω σήμερα την Keiko. Δυστυχώς το Ναγκασάκι που μένει είναι μακρυά από το Κιότο που έχει πάει διακοπές ο αδερφός της Σ. με τη γυναίκα του και δεν θα μπορέσει να τους δει. Η απόσταση είναι σαν να λέμε Άμστερνταμ-Λονδίνο. Δεν ήξερα ότι η Ιαπωνία είναι τόσο μεγάλη. Είναι ένας προορισμός που με τρομάζει. Όχι βέβαια ότι τα οικονομικά μου τον επιτρέπουν ώστε να τον σκέφτομαι. Αλλά και αν μπορούσα από αυτήν την άποψη, δεν ξέρω αν θα τολμούσα να πάω. Καταρχάς νομίζω ότι στο Τόκυο θα πάθαινα κρίση πανικού. Πέραν αυτού, πολιτισμικά, το χάσμα είναι τεράστιο. Σαν να πας σε άλλο γαλαξία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με προκαλεί. Ίσα-ίσα που οτιδήποτε ιαπωνικό -στο πολιστικό κομμάτι -με καθηλώνει. Είναι σαν τα ντοκυμαντέρ που για κάθε τι άγνωστο και νέο αναρωτιέσαι με έκπληξη : τι λες βρε παιδί μου; Όποιος τσεκάρει το μπλογγ ίσως να έχει αντιληφθεί μία αδυναμία στην σύγχρονη ιαπωνική μουσική. Κάτι που δεν μου είναι εύκολο να βρω ή πιθανότερα δεν ξέρω πως να το ψάχνω.
Δεν είμαι και η finder keepers, αυτή η σούπερ δισκογραφική που ειδικεύεται στην επανέκδοση παλιών διαμαντιών-και όχι μόνο- που ίσως να πέρασαν και απαρατήρητα στην εποχή τους. Αλλά που στο τώρα ακούγονται εντυπωσιακά. Ένα από αυτά είναι το Le Monde Fabuleux Des Yamasuki. Είχε κυκλοφορήσει πριν μερικά χρόνια. Σήμερα μετά την επικοινωνία με την Keiko, άνοιξα το japan folder μου και το θυμήθηκα. Δεν είναι ιαπωνικό. Είναι ένα duo γάλλων που το κυκλοφόρησαν το 1972 για ένα πρόγραμμα εκμάθησης της ιαπωνικής γλώσσας και γεφύρωσης του χάσματος Ανατολής-Δύσης. Ψυχεδελική ποπ που τρως κόλλημα.
ο υπέροχος κόσμος των γιαμασούκι

...δηλαδή, ο κούριερ της γιαγιάς.

Το συμπέρασμα του φίλου πολύ κυνικό, αλλά αληθινό, στο "Θα πάω τη γιαγιά στο χωριό και θα γυρίσω σε δύο-τρεις μέρες". Δεν ήθελα να γίνει έτσι φέτος. Το αρχικό πλάνο ήταν να περάσω έναν ολόκληρο μήνα στο χωριό. Έναν ολόκληρο μήνα σε ένα παραμυθένιο κόσμο. Με φίλους να πάνε και να έρχονται. Ζώντας στην πλήρη ελευθερία. Όπως αλλοτινά καλοκαίρια. Δάση, λίμνες, βουνά, κάμποι, ποτάμια. Μία διαφορετική αίσθηση ελευθερίας σε ακτίνα 5 χλμ από την αυλή του σπιτιού. Τα περισσότερα από τα-λίγα- όμορφα καλοκαίρια μου, τα έχω περάσει στο χωριό. Αυτό το καλοκαίρι το παρελθόν με πονάει. Έχω να αναμετρηθώ μαζί του. Για να ελευθερωθώ. Και να΄ρθει η μέρα που θα συναντήσω εκείνες τις στιγμές...

Δεν συνεχίζω. Με έχει τσακίσει αυτό το mix του κ.Ιλό με τους The Fleetwoods: "Tears on my pillow, pain in my heart, caused by you..." Άλλα ήθελα να πω και άλλες μουσικές να δώσω...