[την έπιασα την καλτσοδέτα]
Το εκκλησιαστικό όργανο μου προκάλεσε το δέος της μεσαιωνικής ιεράς εξέτασης-ή του προθάλαμου της κολάσεως, με αυτή την αυταρχικότητα της τελεολογίας του. Κάτι που συνεπικουρήθηκε και από την γυναικεία φωνάρα που συνόδευε τους ψαλμούς-οι καλύτερες τραγουδιάρες ανήκουν στην υπηρεσία του Κυρίου. Άντε και λίγο το γοτθικό παραθυράκι και λίγο το φυζίκ του λευκοντυμένου άρειου παπά και το πλατάνι της Κηφισιάς που διατηρεί κάτι από τη μυστικιστική αύρα της περιοχής, μου έδωσαν μία παράξενη ανατριχίλα στον χθεσινό καθολικό γάμο.
Η τελετή έγινε μισή στα αγγλικά-η άϊριν είναι αγγλίδα-και μισή στα ελληνικά. Η δημοτική δεν μου αρέσει στην εκκλησία, όπως διαπίστωσα. Καταλαβαίνεις τι λέγεται οπότε δεν έχει νόημα να ξαναπάς-αφού δεν ειπώνεται κάτι που δεν έχεις ξανακούσει. Γι αυτό προφανώς οι ορθόδοξοι κρατάνε την καθαρεύουσα-για να μην χάσουν το ποίμνιο. Πάντως στα αγγλικά η φράση που ακούστηκε περισσότερο ήταν το God Is Love.
Μετά ακολούθησε η ορθόδοξη τελετή. Ο παπάς άργησε να έρθει δέκα λεπτά[!] οπότε το ζευγάρι περίμενε στα σκαλιά της εκκλησίας και εμείς τους κοιτούσαμε σαν αξιοθέατο. Από τις θρησκευτικές τελετές κατέληξα ότι η ορθόδοξη είναι η πιο καλλιτεχνική. Καταρχάς ο ζωγραφιστός διάκοσμος δίνει μία πιο γήϊνη διάσταση στο βαρετό της υπόθεσης-έχεις να χαζεύεις-σε σχέση με την καθολικοπροτεσταντική μιζέρια. Το χρυσό βυζαντινό παρελθόν είναι πολύ πιο θεατρικό και το μόνο που έχει ενσωματώσει τα αρχαιοελληνικά θρησκευτικά τελετουργικά. Το πλατινέ μαλλί και η ώτ κουτύγ βρίσκουν την δικαίωσή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου