στην Ιαπωνία έχουν χειμώνα τώρα;

Eίναι στο νότιο ημισφαίριο. Και οι εποχές δεν πάνε ανάποδα; Ξέχασα να ρωτήσω σήμερα την Keiko. Δυστυχώς το Ναγκασάκι που μένει είναι μακρυά από το Κιότο που έχει πάει διακοπές ο αδερφός της Σ. με τη γυναίκα του και δεν θα μπορέσει να τους δει. Η απόσταση είναι σαν να λέμε Άμστερνταμ-Λονδίνο. Δεν ήξερα ότι η Ιαπωνία είναι τόσο μεγάλη. Είναι ένας προορισμός που με τρομάζει. Όχι βέβαια ότι τα οικονομικά μου τον επιτρέπουν ώστε να τον σκέφτομαι. Αλλά και αν μπορούσα από αυτήν την άποψη, δεν ξέρω αν θα τολμούσα να πάω. Καταρχάς νομίζω ότι στο Τόκυο θα πάθαινα κρίση πανικού. Πέραν αυτού, πολιτισμικά, το χάσμα είναι τεράστιο. Σαν να πας σε άλλο γαλαξία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με προκαλεί. Ίσα-ίσα που οτιδήποτε ιαπωνικό -στο πολιστικό κομμάτι -με καθηλώνει. Είναι σαν τα ντοκυμαντέρ που για κάθε τι άγνωστο και νέο αναρωτιέσαι με έκπληξη : τι λες βρε παιδί μου; Όποιος τσεκάρει το μπλογγ ίσως να έχει αντιληφθεί μία αδυναμία στην σύγχρονη ιαπωνική μουσική. Κάτι που δεν μου είναι εύκολο να βρω ή πιθανότερα δεν ξέρω πως να το ψάχνω.
Δεν είμαι και η finder keepers, αυτή η σούπερ δισκογραφική που ειδικεύεται στην επανέκδοση παλιών διαμαντιών-και όχι μόνο- που ίσως να πέρασαν και απαρατήρητα στην εποχή τους. Αλλά που στο τώρα ακούγονται εντυπωσιακά. Ένα από αυτά είναι το Le Monde Fabuleux Des Yamasuki. Είχε κυκλοφορήσει πριν μερικά χρόνια. Σήμερα μετά την επικοινωνία με την Keiko, άνοιξα το japan folder μου και το θυμήθηκα. Δεν είναι ιαπωνικό. Είναι ένα duo γάλλων που το κυκλοφόρησαν το 1972 για ένα πρόγραμμα εκμάθησης της ιαπωνικής γλώσσας και γεφύρωσης του χάσματος Ανατολής-Δύσης. Ψυχεδελική ποπ που τρως κόλλημα.
ο υπέροχος κόσμος των γιαμασούκι