Πάντα μετανιώνω που δεν παίρνω cd στα οδικά ταξίδια-το αυτοκίνητο δεν έχει mp3. Το άλλοθι με το οποίο δικαιολογώ τον εαυτό μου είναι το ίδιο: ευκαιρία να διερευνήσω το ραδιόφωνο. Μετά το Λουτράκι και τη Μαλακάσα την αθηναϊκή ραδιοφωνική βαρεμάρα διαδέχεται η επαρχιακή ραδιοφωνική ζώνη του λυκόφωτος. Δύο κατηγορίες σταθμών υπάρχουν. Η μία είναι ακολουθώ-τα-δοκιμασμένα-με-χυμένη-εκφώνηση. Η άλλη είναι κάνω-την-καψούρα-μου-με-αντήχηση. Κοινός κρίκος η άθλια τοπική διαφήμιση. Και το τελειωτικό χτύπημα έρχεται από το κρατικό ραδιόφωνο. Η ΝΕΤ έπαιζε Δευτέρα απόγευμα, από Κόρινθο μέχρι Αμφιλοχία, non-stop έντεχνο. Και αναρωτιέσαι αν το κοινό είναι αυτό που διαμορφώνει το ραδιόφωνο ή το αντίστροφο; Νομίζω το δεύτερο. Τουλάχιστον να σταματήσω να πληρώνω την ΕΡΤ α.ε.-κάποια στιγμή πρέπει να το κάνω.
Στην επιστροφή μου, οέο, στάθηκα πιο τυχερός. Βρήκα μέσα στο cd player του χωριού-ξεχασμένο από το Πάσχα-το Love Is Real του John Maus. Δεν είχα καταφέρει να το ακούσω, κυριολεκτικά, ποτέ. Τίτλους τραγουδιών δεν ήξερα. Από στίχους δεν κατάλαβα τίποτα. Όμως η αλά Nick Cave επιβλητική φωνή του John Maus που επενδύει μία lo-fi 80's synth pop μουσική, το έκανε το καλύτερο soundtrack που μπορούσα να φανταστώ διασχίζοντας τη Βάλια Κάλντα μέσω Εγνατίας και το εναλλασόμενο τοπίο της διαδρομής μέχρι την Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου