Όχι.

9 χρόνια παραστάτης. Ποτέ σημαιοφόρος. Δεν είναι λίγο να είσαι δεύτερος σε βαθμολογία μεταξύ επτά τμημάτων. Με πίκραινε όμως γιατί μου τόνιζε ότι ούτως ή άλλως δεύτερος θα παρέμενα στις προτεραιότητες των γονιών μου. Και σημαιοφόρος να ήμουν ούτε τότε θα έρχονταν να με δουν στην παρέλαση. Πάντα υπήρχε κάτι σημαντικότερο γι αυτούς. Στην παρέλαση το μόνο που χαιρόμουν ήταν το γείτονά μας τον κύριο Ιάσωνα. Έκανε κι αυτός παρέλαση. Είχε δύο ξύλινα πόδια-τα δικά του τα έχασε στο μέτωπο. Εκείνη η μέρα ήταν η σημαντικότερη του χρόνου. Έβαζε το καλό του κοστούμι και τα παράσημά του. Και ζούσε για εκείνο το χειροκρότημα. Δεν είχε άλλη επιβράβευση. Όλη τη χρονιά ζούσε μόνος και επιβίωνε με την σύνταξη πολέμου. Στην γιαγιά μου από την άλλη δεν έδωσαν σύνταξη πολέμου. Γιατί ο παππούς μου δεν πέθανε στο μέτωπο αλλά στο σπίτι-από πνευμονία όμως που έπαθε στο μέτωπο. Η γιαγιά μου μόλις είχε γεννήσει όταν κυρήχθηκε ο πόλεμος. Μετά έπρεπε να τα καταφέρει μόνη της. Η γιαγιά μου ερχόταν στην παρέλαση. Σήμερα είναι 90. Χθες πέθανε η συνομήλική της Έλλη Παππά. Αδελφή της Διδούς Σωτηρίου και σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη . Άλλο κομμάτι ιστορίας αυτό που ακολούθησε το όχι. Για τον εμφύλιο έχω ιστορίες από την οικογένεια του πατέρα μου. Η οικογενειακή μου βέβαια ιστορία είναι πρωτίστως αυτή των γονιών μου. Σήμερα δεν ζουν. Πέθαναν για τα δικά τους όχι.

Το όχι που καλούμαι να πω είναι στο οικογενειακό μου παραμύθι του "κυνόδοντα". Αυτό είναι που θα μου επιτρέψει να ζήσω ελεύθερος. Οι Ιταλοί που μας κήρυξαν τον πόλεμο εξάλλου λένε ότι "Η οικογένεια σκοτώνει". Τα "τραγούδια από την ελληνική αντίσταση" είναι από άρθρου του WIRE web που τα βρήκε στο αναρχικό μπλογγ anniesanimal το οποίο τα βρήκε στο μπλογγ του σπύρου.